ที่นี้ (ที่รัก) นิรันดร์

ความรัก... สำหรับใครๆหลายคนอาจจะน่ากลัวเกินกว่าจะใช้คำว่า “ตลอดกาล” จำกัดความทั้งหมดของมัน แต่เขาและเธอยังคงมั่นใน “คำสัญญา” ที่มีให้กัน “ความศรัทธา” ที่หนักแน่นเฉกเช่นเพียงจุมพิตเบาๆที่แก้ม “ความหวัง” ที่เป็นดั่งแสงสว่างปลายอุโมงค์ แต่เพียงหนทางนั้นช่างยาวไกลเหลือเกิน ทั้งสองยังคงมั่นใน “ความฝัน” ที่บรรจงวาดเอาไว้ด้วยกัน...วาดไว้เพื่อเป็น “คำมั่นสัญญา” ให้ใจของกันและกัน เพราะตราบเท่าที่ตะวันยังคงทอแสงและดวงดาวยังคงอายุไขของมัน... ที่นี้เอง(ที่รัก)จะยังคงความเป็นนิรันดร์

เขาอยู่กับความนิรันดร์ของกาลที่ไม่มีวันจบสิ้น เขาเสียความทรงจำที่มีคุณค่ากับเขามากที่สุดไป และทุกๆวันของเขาคือการหาคำตอบให้กับความรู้สึก... คำตอบที่ตัวเขาเองรู้ดีว่ามันคือ “บางสิ่ง” (ที่เรียกว่า “รัก”​) ได้ขาดหายไป... เขามักพูดเสมอว่า “ผมไม่ได้บ้านะ”...ใช่.. เขาไม่ได้บ้า แต่หลายๆคนไม่ได้มองแบบนั้น แม้ว่าทุกคนในชีวิตทอดทิ้งเขาไป เขากลับรู้สึกอบอุ่นทุกครั้งเมื่อแหงนหน้ามองฟ้า มองดาว ดวงจันทร์ และตะวัน... และเขารู้ว่าไม่ว่าพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร เขาจะยังคงออกเดินทางหาคำตอบให้กับ “ชีวิต” มันคงไม่ใกล้แต่มันก็คงไม่ไกลจนเกินไป... เขามั่น “ใจ” ว่าสักที่หนึ่ง...จะเป็นที่ที่เขาเรียกว่า “บ้าน” ของ “หัวใจ”

เธอผู้เหลือ “กาล” ไม่มากนัก... ผู้ยังคงหาคำตอบให้กับ “หัวใจ”... แม้ว่ารอบๆกายเธอคือ “ความวังเวง” และ “ความมืดมน” เธอยังคงเดินทางไปข้างหน้าที่ปลายอุโมงค์ด้วยหวังว่าจะได้พบกับ “คำตอบ” หรือ “ใคร” สักคนที่จะโอบอุ้มเธอด้วยสิ่งหนึ่ง (สิ่งที่เรียกว่า “รัก”) ที่ขาดหายไป สิ่งเดียวที่ยังคงทำให้เธอมี “ความหวัง” อยู่เสมอคือ ตะวัน ดาว ฟ้า และดวงจันทร์ ที่เมื่อแหงนมองดูแล้วยังคงไออุ่นไว้ให้กับ “หัวใจ” ของเธอ สักที่หนึ่งที่เธอจะใช้ “ความรู้สึก” ของเธอเรียกมันว่า “บ้าน” ของ “หัวใจ”

เขาและเธอจะหากันเจอไหม พวกเขาจำทำยังไงกับ “คำมั่นสัญญา” ที่มีไว้ให้กัน... หากว่าทั้งสองพบกัน... มันจะเป็นการพบกันเพียงแค่ในความทรงจำหรือไม่... หรือจะพบกันเพียงเพื่อผ่าน เพราะ “ชะตา” ลิขิตให้พวกเขาพบกันได้เพียงเท่านี้ หรือทั้งคู่จะต่อสู้กับ “ชะตา” ด้วย “ความศรัทธา” และ “ความรัก” เพื่อให้ทั้งคู่ได้อยู่ด้วยกัน ทั้งคู่จะเลือกเป็นผู้กำหนดหรือผู้ถูกกำหนด...เขาจะหรือเธอจะค้นพบ “คำตอบ” ให้กับหัวใจของตัวเองหรือไม่