“ร่างเราอยู่บนผืนแผ่นดินนี้ หัวใจเราก็อยู่กับตัว ส่วนวิญญาณของเรา…นู่น!” ตรัสพร้อมกับชี้พระดัชนีไปยังดาวที่กะพริบวับวาวสว่างไสวที่สุดดวงนั้น

“วิญญาณเราจะไปรออยู่ที่นั่น บนดาวดวงนั้น” ทรงหันมาพร้อมรอยแย้มสรวล กว้างขวาง จริงใจ และใสซื่อเฉกเช่นเจ้าตัวยุ่งตอนยังเยาว์

“คอยดูตัวจากที่นั่นแหละ ไม่ว่าตัวจะทำอะไร เราก็จะรู้หมดทุกอย่าง!”

ฟ้าชายชลทรงส่ายพระพักตร์ พร้อมกับบีบพระนาสิกเล็กอย่างหยอกล้อ

“ไม่เอา ไม่ว่าดาวดวงไหนพี่ก็ไม่ให้ไป มาอยู่เป็นดาวประจำตัวพี่ดีกว่า ขึ้นไปลอยเคว้งคว้างอยู่คนเดียวบนนู้นน่ะ ไม่ดีหรอก เหงาตาย!”