4.75
-5%
5.00
ราคาของทุกตอน ไม่รวมตอนที่เคยซื้อไปแล้ว
รายละเอียด
เมื่อเขียน “สะ–วัด –ดิ- ขราบ“ ร่างแรกจบลง ผมเอางานชิ้นนี้ไปให้เด็กตัวตุ้ยนุ้ยชื่อ “หนูแพรว” อ่านดู เด็กหญิงป.3 ผู้ซึ่งวันเวลาว่างส่วนใหญ่ของแกอยู่แต่หน้าจอคอมพิวเตอร์ อยู่กับเกมส์อันหลากหลายที่ไม่มีวันจบสิ้นนั้น แต่แกกลับอ่านนวนิยายเรื่องนี้รวดเดียวจบ โดยที่หนูแพรวเองก็เป็นตัวหนึ่งในตัวละครของเรื่องนี้ ซึ่งผมได้ยืมเอาชื่อ บุคลิก ลักษณะนิสัยของแกบางส่วนมาใช้ รวมทั้งเพื่อนๆ แถวบ้านของหนูแพรวด้วย
มันเป็นความภูมิใจเล็กๆ ของคนเขียนหนังสือที่มีคนชมเรื่องที่ตัวเองเขียนว่า สนุก แถมยังเป็นคำชมจากเด็กหญิงที่ไม่ค่อยจะชอบอ่านนิยายหรือแม้แต่การ์ตูนเลย แม้สิ่งที่ทำให้หนูแพรวอยากอ่านนั้น ส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะแกอยากจะรู้เรื่องราวของตัวแกเองแล้วก็เพื่อนๆ ว่า แต่ละคนจะเป็นอย่างไร แล้วก็มาเถียงกับผมว่า เรื่องไหนจริง ไม่จริง
และผมก็แอบหวังเอาไว้อีกเหมือนกันว่าจะมีเด็กๆ บางคนได้ผละจากหน้าจอทีวีหรือหน้าจอคอมพิวเตอร์บ้าง เมื่อพวกเขาได้อ่านเรื่องของ “เจ้าสวัสดีครับ” นกกิ้งโคลงตัวนั้น แมวแก่ที่ชื่อรู่นี่ย์ และยังได้รู้จักกับ “เจ้าเฮลโล่กับเจ้ากิ้งโคลง” ลูกแมวจอมซน รวมทั้งเรื่องของเด็กๆ ทั้งห้าหกคนนั้น ในเรื่องนี้ด้วย
แม้พวกเขาจะไม่ได้อ่านมันรวดเดียวจบเหมือนหนูแพรวก็ตามที แต่มันก็คงจะเป็นความสุขอย่างที่สุดของผม หากพวกเด็กๆ ที่ได้อ่านมันจบลงแล้วพูดกันว่า มันสนุกดีนะเรื่อง “สะ-วัด-ดิ-ขราบ” นี่ ^ ^
...จากใจ "ลุงไม้น้ำ"