...นั่นควรเป็นปีสองพันสามร้อยสิบห้า รัฐบาลทั่วโลกประกาศภาวะวิกฤตของมนุษย์ ความร้ายแรงเข้าขั้นการสูญสิ้นเผ่าพันธุ์ ไม่มีการช่วยเหลือ ไม่มีการอพยพ ไม่มีการป้องกัน หรือการแก้ปัญหาอะไรจะช่วยได้ อีกทั้งกำชับไม่ให้ผู้คนแตกตื่น ผู้คนหลายประเทศรวมตัวกันเรียกร้องให้รัฐบาลของตนออกมาอธิบายว่า วิกฤตที่ว่านั้นคืออะไร เพื่อที่จะหาทางรับมือและแก้ไข แต่รัฐบาลทั่วโลกกลับปิดปากเงียบ หลายประเทศเกิดจะลาจล หลายคนหนีไปอยู่ที่สูงเพราะคาดการณ์ว่าน้ำจะท่วมโลก หกเดือนหลังจากนั้น.. คลื่นยักษ์สูงร่วม50เมตร กระหน่ำซัดเข้าชายฝั่งของทุกประเทศ แผ่นดินไหว แยกตัวออก เมืองใหญ่หลายเมืองถูกพื้นดินดูดหายไป ฝนตก และภูเขาไฟระเบิดติดต่อกันหลายวัน บางแห่งเกิดพายุทอนาโด ธรรมชาติบ้าคลั่ง หลายคนเล่าว่า พวกที่รอดมาได้นั้น มีจำนวนถึง 50% ของจำนวนคนบนโลก สองวันนับจากเหตุการณ์สิ้นสุด ทุกอย่างล่มสลาย ไม่มีประเทศ ไม่มีมหานคร ไม่มีเชื่อชาติ เมืองใหญ่ของทุกประเทศหายไป ไม่มีตึกรามบ้านช่อง ไม่มีถนน ไม่มีห้างสรรพสินค้า