“อะไรคือการเป็นพ่อคน?”

คำถามเรื่อยเปื่อยดูไร้ที่แบบนี้มักลอยเข้ามาในหัวแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยเสมอ ไม่แน่ใจว่าคำถามนี้เริ่มเข้ามากวนใจตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่มันคอยรังควานสมองมาได้สักพักหนึ่งแล้ว ยิ่งหลังจากตัดสินใจสละโสดแต่งงานเมื่อประมาณสามปีก่อน ครอบครัวของทั้งสองฝ่ายเริ่มพูดถึงเรื่องไอ้ตัวเล็ก อยากให้มีลูกกันเร็วๆ “เดี๋ยวไม่ทันใช้นะ” พวกเขาบอก ผมคิดในใจว่าจะไปใช้อะไรพวกมันได้ เด็กสมัยใหม่พอโตขึ้นปีกกล้าขาแข็งก็อยากวิ่งออกจากบ้านจนตัวสั่น อยากใช้ชีวิตอิสระตามหาความฝันอันยิ่งใหญ่ ออกเดินทางรอบโลกแบ็คแพ็ค อยากหาประสบการณ์ชีวิต น้อยนักที่จะกลับมา “ให้ใช้” อย่างสมัยก่อนๆ “เดี๋ยวไม่ทันใช้” เป็นประโยคกึ่งล้าสมัยที่ไม่สามารถใช้กับโลกยุคปัจจุบันได้อีกต่อไป แต่ถึงแม้จะมีความคิดแบบนั้นก็ตาม ใจลึกๆกลับอยากมี “mini-me” มานานแล้ว

ถ้าไม่นับแรงกดดันจากเตี่ยแม่ว่าอยากอุ้มหลานไวๆ ก็มีรูปเพื่อนๆอายุรุ่นราวคราวเดียวกันอุ้มลูกโชว์บนหน้าเฟสบุ๊คเป็นคลื่นทะเลพัดกระตุ้นความคิดเรื่องนี้เป็นครั้งคราว ผมร่วมแสดงความยินดีกดไลค์ไล่คอมเม้นต์ตามประสาคนรู้จัก แต่ผมกับภรรยาก็ไม่ได้รีบร้อนกันสักเท่าไหร่ วางแผนกันไว้ตั้งแต่เริ่มคบหากันว่าอยากจะใช้ชีวิตแบบเลขคู่หลังแต่งงานกันสักสองสามปี อธิบายให้ทุกคนที่ถามเรื่องลูกทุกครั้งอย่างมีเหตุผล งานเงินมั่นคงค่อยเพิ่มจำนวนคนในครอบครัวเป็นเลขสามเลขสี่ก็ไม่สายไป

และในที่สุดเวลานั้นก็มาถึง จุดเริ่มต้นของการค้นหาคำตอบกับคำถามที่ค้างคากำลังมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า หนังสือเล่มนี้เป็นบันทึกประสบการณ์ ความคิด ความรู้สึก ความฝัน ความหวัง เรื่องราวที่เกิดขึ้น ความตื่นตระหนกตกใจ ทำตัวไม่ถูก ความกังวลใจ การตัดสินใจทั้งถูกบ้างผิดบ้าง บทเรียนที่ต้องเรียนรู้ตลอดช่วงเวลาที่สามสิบกว่าสัปดาห์ตั้งแต่สัปดาห์แรกๆที่ภรรยาตั้งท้อง จนถึงวันที่ลูกคนแรกของผมลืมตาอุแว้มาดูโลก มันเป็นเรื่องราวแห่งความสุขอันแสนวิเศษที่น่าจดจำ

“อะไรคือการเป็นพ่อคน?” มาลองค้นหาคำตอบนั้นด้วยกันนะครับ