ก่อนหน้านี้ ผมเชื่อว่า มนุษย์คือสัตว์แห่งสัญญะ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เรากระทำต่างมีความหมาย หรือสามารถมองหานัยยะที่ซ่อนอยู่ได้ แม้แต่อากัปกิริยาง่ายๆ เช่นการ กะพริบตา เคาะนิ้ว ควงปากกา หรือก้มหน้าเดิน ทุกอย่างล้วนแล้วแต่มีความหมาย หรือสื่อถึงบางสิ่งบางอย่าง เสมอมาและเสมอไป

ไม่เพียงเท่านั้น สิ่งที่เราสัมผัสรับรู้ หรือนึกคิดก็เช่นกัน อย่างถ้ามองไปยังปึกกระดาษที่ผมใช้เขียนอยู่ สังเกตดูตรงขอบด้านขวาบน จะแลเห็นลอยถลอกเป็นขุยแบบเดียวกับที่เกิดกับกล่องเอกสารและแฟ้มจำนวนหนึ่งบนชั้นวาง ผมสามารถบอกได้ในทันทีว่าในซอกหลืบของสำนักงานแห่งนี้มีหนูอาศัยอยู่ หนูที่มักออกตามล่าหาอาหารหลังเวลาเลิกงาน ร่องรอยดังกล่าวยังอ่านได้อีกว่าเป็นการดิ้นรนต่อสู้เอาชีวิตรอดของหนูหิวโซ ไม่ใช่การลับคมเคี้ยวเล็บด้วยความเริงใจแบบลูกสุนัขหรือแมว เจ้าหนูและเครือญาติอาจเคยเจาะบางกล่องแล้วพบน้ำตาลก้อน ขนมขบเคี้ยวต่างๆ มาก่อน ฉะนั้นอะไรที่ทำจากกระดาษก็จะตกเป็นเป้าหมายให้มันให้เข้าไปสืบค้นเป็นอันดับต้นๆ

(...)

หน่วยงานที่ผมสังกัดอยู่รับผิดชอบในเรื่องการตีความ คุณอาจพูดแบบนั้นก็ได้ สำนักงานของเราดูแลในเรื่องของการถอดความหมาย การหาความหมายแฝง หรือรหัสยนัยของข้อเขียน คำพูด และสิ่งต่างๆ ที่เราสื่อสารกัน เราเป็นหน่วยงานเล็กๆ ที่เหมือนมีอำนาจมากมายมหาศาลในการบอกว่า ใครพูดอะไรอย่างไร อย่างการนำเสนอข่าวการไปทำพิธีเปิดห้างสรรพสินค้าของหนังสือฉบับหนึ่ง สามารถซ่อนความคิดและคำวิพากษ์วิจารณ์รัฐบาล หรือโดยเฉพาะท่านผู้นำของเรา ซึ่งเราต้องอ่านด้วยนับไม่ถ้วนครั้งจนแน่ใจว่า ไม่มีข้อความในเชิงลบใดๆ แฝงอยู่ หรือถ้ามีการตรวจพบความคิดต้องสงสัย เราก็จะออกจดหมายเตือนไปยังสำนักข่าวนั้นๆ และเหมือนเช่นกรณีที่ผ่านมาก็คือจะไม่มีการเตือนหนที่สอง เพราะเราจะทำการปิดสำนักข่าวนั้นในทันที