ตอนที่ 1 พานาคอตต้าชาข้าวหอม

‘นี่เรากำลังเริ่มใช้ชีวิตคู่จริงๆแล้วใช่ไหม?’ เฉิดศรีถามตัวเอง

เมื่อวานนี้งานแต่งถูกจัดขึ้นอย่างงงๆ ฉากกรีดน้ำตาอันน่าตระหนกเมื่อบุตรสาวจะออกเรือนของผู้เป็นมารดายังคงสร้างความคลางเเคลงใจให้กับเฉิดศรี ว่านั่นมันออกมาจากใจจริงๆหรือว่าเป็นเพียงแค่การแสดงบทหนึ่ง เฉิดศรีค่อนข้างมั่นใจว่าผู้เป็นมารดาไม่ชอบการโกหก หากแต่แอคติ้งล้นๆที่เห็นนั่นก็ดูพิกลอยู่ ไหนจะผู้เป็นบิดาที่มีมนุษยสัมพันธ์ดีเริ่ดอย่างน่ากลัว เพียงแค่ในเวลาไม่กี่นาที ท่านพ่อก็สามารถสนิทสนมกับบรรดาญาติทางฝั่งเจ้าบ่าวเสียประหนึ่งว่ารู้จักมักจี่กันมาตั้งแต่ชาติที่แล้ว ใช่ นั่นเป็นข้อดีของผู้เป็นบิดา แต่เฉิดศรีก็ไม่ค่อยแฮปปี้กับมันเท่าไหร่นัก เพราะมักจะมีคนเดินมาทักทายหล่อนอย่างกับว่ารู้จักตัวตนของหล่อนเป็นอย่างดี แน่ว่าเขาคงจะไปฟังเรื่องความสามารถอันน่ายกย่องของหล่อนมาจากผู้เป็นบิดา เหตุนี้จึงทำให้เฉิดศรีค่อนข้างกระอักกระอ่วนและระมัดระวังตัวตลอดเวลา หล่อนไม่ใช่คนที่จะสมาคมกับใครง่ายดายขนาดนั้น หล่อนไม่ได้เป็นคนถือตัว แต่หล่อนค่อนข้างจะเก็บตัว

ธีมงานแต่งแบบรวบรวมเอาพรรณไม้หายากที่ปลูกสะสมไว้จากทางฝ่ายเจ้าบ่าวมาประดับตกแต่งทั่วงาน ให้ความรู้สึกชุ่มชื่นและอุ่นใจให้กับแขกทุกคน ซึ่งนอกจากเจ้าบ่าวเจ้าสาวที่เป็นจุดเด่นของงานแล้ว ยังมีที่เห็นชัดมาแต่ไกลคือหญิงสูงวัยสองนางผู้สวมชุดผ้าไหมสีมุกนั่งยิ้มเก๋แบบไว้ตัว คนหนึ่งคือคุณหญิงยายของหล่อน อีกคนคือคุณย่าของเอ็ดเวิร์ด สองออร่าผู้ดีนั้นมีเส้นแบ่งบางๆกับแขกในงานอย่างเป็นอันรู้กันดี เฉิดศรีไม่แปลกใจเลยที่ทั้งสองท่านคบหากันได้ เนื่องเพราะแนวคิดต่อโลกของคนทั้งสองคล้ายคลึงกันมากเหลือเกิน แต่เอาเถิด ดูจากรูปการณ์แล้วหล่อนคงจะไม่ได้ไปวนเวียนอยู่ใกล้กับทั้งสองท่านนี้นักหรอก เพราะหล่อนก็มีงานมีการต้องทำร่วมกับเอ็ดเวิร์ดผู้เป็นสามี เอ๊ะ...สามี...คุณพระ! นี่หล่อนมีสามีแล้ว! เฉิดศรีกลั้นยิ้มจนรูจมูกบานเมื่อคิดถึงความจริงข้อนี้ สุขไหนเล่าก็ไม่เท่ามีสามีเด็ก(หล่อๆ) เป็นความรู้สึกมุ้งมิ้งที่พวกเราทุกคนก็รู้ๆกันอยู่ ค่ำคืนของวันงานเลี้ยงเฉิดศรีรู้สึกว่าทั้งตัวหล่อนและเอ็ดเวิร์ดเข้าขากันได้เป็นอย่างดี ชายหนุ่มผู้ก้าวเข้ามาเป็นสามีมีความสามารถในการตอบคำถามบางคำถามที่ชวนอึดอัดแทนหล่อนได้ อีกทั้งต่างก็ช่วยให้บทสนทนาในคืนสำคัญลื่นไหลไปได้ด้วย