บทนำ 1

บดิทร์กาลไม่ได้สวมผ้าปิดจมูกเหมือนกับคนอื่นๆ อันที่จริงกฤชตินแทบจะสังเกตได้ว่าไม่มีใครในบริเวณรู้สึกถึงความผิดปกติอย่างที่เขาเห็น กฤชตินหยุดเดิน พิจารณารอยยิ้มอันน่าสงสัย พลางคิดว่าเขาควรจะขนลุกมากกว่ารู้สึกเฉยๆอย่างที่เป็นอยู่รึเปล่า คนตรงหน้ามีชื่อว่า 'บดินทร์กาล'  กฤชตินรู้ ...แต่จำไม่ได้ว่ารู้มาจากที่ไหน ด้วยอะไรบางอย่าง ทั้งน่าตื่นเต้นสนใจพอๆกับชวนให้คลื่นเหียน กฤชตินเกลียดความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ เขาประมวลผลไปต่างๆนานาอย่างรวดเร็ว ...ภาพหลอน ...สารเคมีในสมองไม่สัมพันธ์กัน ...ปมหลังฝังใจ หรือว่า...

"กำลังรอนายอยู่เลย" บดินทร์กาลหยุดเดินห่างจากกฤชตินไปเพียงไม่กี่ฟุต กฤชตินไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนตรงหน้าเดินมาถึงตอนไหน

"กฤชติน ยินดีต้อนรับสู่วันเปิดเทอมครั้งที่ 93"