บทนำ

อากาศบริสุทธิ์สดชื่นยามราตรีไหลลู่สู่จมูกของรวีโดยไม่ต้องผ่านเครื่องกรอง เขาสูดลมเข้าปอดอย่างแช่มช้าและยาวนาน เหมือนต้องการบันทึกช่วงเวลานี้ไว้ในความทรงจำ ชายหนุ่มนอนแผ่อย่างคนสิ้นเรี่ยวแรงตั้งแต่แสงตะวันยังไม่ลับขอบฟ้า พื้นหญ้าเขียวทำหน้าที่เป็นเตียงนอนรองรับร่างกายอ่อนล้า ดวงดาวเบื้องบนส่องแสงเผื่อแผ่ความสว่างและแต่งแต้มความงามให้กับผืนฟ้าสีดำ ทว่าเขาเอาแต่จับจ้องแสงนวลของจันทร์เพ็ญอย่างไม่วางตา หูได้ยินเสียงเพลงที่คุ้นเคย อ่อนโยนและแผ่วเบา คล้ายดังมาจากดินแดนแสนไกล...

'เมื่อราตรีลอยชิดเคลื่อนปิดฟ้า ฉันจะเป็นแสงจันทราส่องไสว

เมื่อความเศร้ามารุมเร้าเผาหัวใจ ฉันจะคอยดับไฟทุกข์ให้เธอ'

รวีคิดถึงหญิงสาวผู้เคยขับกล่อมเพลงนี้ให้เขาฟัง เสียงหวานกังวานใสของเธอยังก้องอยู่ในใจ รู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาดเมื่อเห็นจันทร์เต็มดวงแจ่มกระจ่างกลางฟ้า ดวงจันทร์งดงามอะไรเช่นนี้ แต่ถึงจะงามเพียงใด เขาก็ทำได้เพียงมองเท่านั้นเพราะมันช่างดูห่างไกลเหลือเกิน แต่คงไม่ไกลเท่าที่ที่เขาจากมา ไกลเท่าไรน่ะหรือ สิบปีแสง ห้าสิบปีแสง หรือหนึ่งร้อยปีแสง เขาไม่แน่ใจ รู้เพียงว่าไกลเกินกว่าที่เขาจะสามารถเดินทางไปถึง..

.

ยามนี้มีเพียงความทรงจำเท่านั้นที่ช่วยให้เขาไปถึงที่นั่นได้